روز دهم

امروز قرار بود از صب تا شب تنهای تنها باشم و این مکالمه شب قبل  من و فرزاد بود

من : تنهایی کف می کنم خب...می ترسم...تو نرو حداقل

برادرم : خاک تو سرت! بگو دوس پسرت بیاد پیشت!

من :  غیرت داداش مارو!

برادرم : مطمئن باش اگه دوس پسر داشتی عمرا اگه می رفتم!  

پ.ن : تنها موندم و انقدر شیرینی و شوکولات و گز خوردم که الان تا خرتناقم پره و هر لحظه ممکنه بالا بیارم! 

یاد اون شبی افتادم که ودکــا بهم نساخته بود و تو آینه دسشویی نگاه می کردم ببینم کی بالا میارم! 

پست چندش آوری شد قبول دارم!